Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

"Ана болмай өткендер… сағы сынып,

жалғыз қалған қайықтай ағыс ұрып.

Шаршай алмай талықсып рақаттан

жүгірмеген бала үшін жаны шығып.

Құрсақ көрмей қураса есіл денең,

аянышты бұл жаза – кесім дер ем.

Табиғаттан жазылған ләззатты

ғұмырында басынан кешірмеген…

Тағдыр кейде қатыгез –

сезем, ұғам.

Бірақ Адам қаталдау – себеді ылаң:

нейтрондық бомбадай түршіктірер

“өзім үшін - өмірім” деген ұран.

өнерлі ме ел сүйген дарыны асып –

күрсінеді бәрібір жаны жасып,

ана болу бақытын сезіне алмай.

Мен күлмеймін.

Жылаймын жаным ашып."

Ана дауысы

" Мен Анамын

гүл еккен қара жерге.

Сол гүлдермен құлпырған дала, бел де.

Гүлдерімді солдырма,

О, адамдар,

бақытымды бейуақыт ала көрме!

Ала көрме,

енбесін деп тілесең ақ сүт берген

көкірегімен мезгілсіз ана көрге.

Мынау аспан, көк аспан, шуақты аспан,

ақ бас таулар сыңғырлап бұлақ қашқан

ай нұрымен, күміс күн сәулесімен

тұрсын мәңгі ананың сезіміндей,

тереңдігін жүретін өзі білмей.

Адам, саған аналық жүрек берсін

аялайтын сәбиін көзі ілінбей.

Сабыр берсін

бәрін де кешірем деп

ұлын күткен Ананның төзіміндей.

Тыныштық жоқ мынау жер, аспан, әлем,

қайғы жұтып жылайды тастағы емен.

Сен болмасаң, ей, адам, жақсылықты,

жауыздықты күтемін басқа неден?

Жоқ, жоқ, адам!

ұлысың сен Ананың,

ақ сүтімсіз қара жер жастанар ең!

Мен сондықтан асқақпын,

болмаса олай,

Мына өмірден өзім де

жасқанар ем.

1963 "

Ана махаббаты

"Малынып мұң-желімге

жырақта жүргенімде

тайғақ жолдар жанымды бек жүдетіп ,

саған деген бал сезім елжіретіп

қатар басып менімен күнде бірге

себеді үміт нұрын

тоңыңқырап жүретін бұл көңілге.

Шың, құздар биіктегі

тұрғандай сүйіп мені

сен секілді үндемей біліп бәрін,

кей шақтағы еркелеу қылықтарым,

кейде жаным төзгісіз тұйық па еді—

бәрібір саған ғана

осы қалпым, бар қалпым сүйікті еді.

Зымырап жылан-жалған,

құлардай қыран жардан —

кейде алдымнан тосады дүлейлерін,

кейде жайлар жанымды үрей менің

айрылып қалғандай сыңар жаннан.

Сонда сенің нұр тұлғаң

Қыдыр ата секілді шығар-ды алдан.

өмірдің бауын, бағын,

мұнарлы сағымдарын,

көз бермес дауылдарын —

кешіп келем бәрін де, көріп келем,

кейде қиын жылдарға жорық деген,

кейде денем майысып, ауырладым.

Енді біттім дегенде,

есіме алам сен барын, ауыл барын.

Сенің гүл алақаның

аялап балапанын,

қыран мекен—қияға талпындырған,

қанат байлап арманға жалқын нұрдан.

Ойлауменен есейген бала қамын

жазатын өзің ғана

жанымдағы жалаңаш жара табын.

Ешкімге жала жаппай,

ешкімді қаралатпай,

адалдықтың емізіп сүтін маған,

“өтірікке тұнса да бүкіл ғалам

шындықпен өт дегенің”- үкім маған,

көңілімде жаттаулы дара хаттай.

Шындықтың құздарына,

дауылдың ызғарына

кеуде тосып келемін өрмелеп мен,

талай-талай алқынып терге бөккем,

суық өтіп жүрегім сыздады ма—

сенің демің шілденің

күн шуағын құяды мұз-жаныма!

Жылытып шуақ-шабыт

жанымнан сыр ақтарып,

нұрына жүрегіңнің ауық-ауық

салқындаған денемді малып алып,

сен сүйейсің жатсам мен құлап қалып,

армандарды бетке алып жүріп келем

сенің махаббатыңмен қуаттанып.

1973"

Анамен қоштасу

"Анажан, егілме сен, елжіреме,

жас құсың қанат қақты енді, міне.

Аттасам алыстағы қиырларға,

жүр екен әлде неғып деп жүдеме.

Мен болып қуанышың, жанған бағың, жүресің жоқтай

саған жалғанда мұң.